Bukatu da, bukatu da ...

Horror book

Eta Xgarrenean?

Begira arretaz irudia eta galdera hauek erantzun: -Zenbat txakur egonen dira 10. tokian? Eta 22.ean? Eta 43.ean? Saia zaitez matematikariek bezala lan egiten eta aurkitu edozein tokitan zenbat txakur egonen diren kalkulatzeko formula.

Reportaje

Problema, asteko dema

-Zenbat urte dituzu? Galdetu zion Aloñak amak aurkeztu berri zion lagunari.

-Zeuk asmatu nik esaten dizudana kontuan hartuz- erantzun zion mutilak: erlojuaren orratzek hirurak eta hamar direnean osatzen duten angeluak neurtzen duen adina urte dauzkat.

Eta Aloñak, 11 urte soilik izan arren matematikan oso trebea zenez, 20 segundo nahikoak izan zituen erantzun bat emateko:

- Aizu, baina, nik baino 14 urte gehiago besterik ez badauzkazu!

Zer iruditzen zaizu? Asmatu al zuen Aloñak amaren senargai berriaren adina?

Kontzertua

Eta Xgarrenean?

Begira arretaz irudia eta galdera hauek erantzun:

 -Zenbat elur maluta egonen dira 10. tokian? Eta 22.ean? Eta 43.ean?

 Saia zaitez matematikariek bezala lan egiten eta aurkitu edozein tokitan zenbat maluta egonen diren kalkulatzeko formula.

Kontuz abiadurarekin !!!

Printzesa bahitua

Zaldi madarikatua

Lasterketa eroa

Manadariak

Ura

Hiru edalontzi urez beteta eta beste hiru hutsik ditugu. Nola lortuko dugu edalontzi hutsak eta beteak tartekatzea, edalontzi bat bakarrik mugituz?

Hauteskundeak

Hogei ikasleko gela batean, gelako ordezkaria aukeratzeko hauteskundeak egin dira eta lau ikasle izan dira kargurako aurkeztu direnak. Irabazleak 2, 4 eta 6 botoko aldea atera die beste hiru hautagaiei. Zenbat boto jaso du hautagai bakoitzak?

Sudokua

Aspaldian egin ez dugunez, hementxe duzue sudoku erraz bat. On dagizuela.

Problema, asteko dema

-Idatzi zenbaki bakoitza dagokion laukitxoan, baina kontuz, kontuan hartu hemen datozen jarraibideak:

a) 3,5 eta 9 goiko errenkadan daude

b) 2,6 eta 7 beheko errenkadan daude

c) 1,2,3,4,5, eta 6 ez daude ezkerreko zutabean

d) 1,2,5,7,8 eta 9 ez daude eskuineko zutabean

Problema, asteko dema.

Zenbat pisatuko dute adreilu eta erdik, jakinik, adreilu batek kilo bat gehi adreilu erdi bat pisatzen duela?

Eta Xgarrenean

Begira arretaz irudia eta galdera hauek erantzun:

    -Zenbat bloke egonen dira 10. tokian? Eta 22.ean? Eta 43.ean?

Saia zaitez matematikariek bezala lan egiten eta aurkitu edozein tokitan zenbat bloke egonen diren kalkulatzeko formula.

Eta Xgarrenean?

Begira arretaz irudia eta galdera hauek erantzun:

    -Zenbat bloke egonen dira 10. tokian? Eta 22.ean? Eta 43.ean?

Saia zaitez matematikariek bezala lan egiten eta aurkitu edozein tokitan zenbat bloke egonen diren kalkulatzeko formula.

Problema, asteko dema

Anderrek eta Ainarak enpresa berean lan egiten dute eta soldata bera jasotzen dute. Krisi garaian bagaude ere, Anderrek bere soldata hirukoiztea eskatu du eta Ainarak berriz bere ugazabari orain irabazten duen soldatari %200a gehitzeko eskatu dio. Zorionez biek eskatutakoa lortuko balute, nork irabaziko luke gehiago igoera onderen?

Problema, asteko dema

Mahai batek lau erpin ditu. Horietako bat zerratzen badiogu, zenbat erpin geratuko dira?

Markus El Sueco

Markus Persson era un hombre muy conocido y amado por la población de Estocolmo que vivía en el Palacio de Drottningholm.

Un gran día, Markus fue a visitar al primer ministro de Suecia, Fredik Reinfeld , estuvieron toda la tarde hablando y se hicieron muy amigos.

Pensaron en remodelar todo Estocolmo, modernizar el casco viejo, hacer rascacielos, y crear edificios modernos para conseguir atraer turistas y nueva población a la ciudad.

Aunque poco a poco, con el poder que fue consiguiendo Markus empezó  a perder amigos y la gente cada vez le odiaba más ya que con el dinero que fue consiguiendo hacia lo que quería. Su lema era: “Nunca rebajes tu nivel a el de un mediocre”.

El ayuntamiento decidió un decreto el cual especificaba que si Markus trataba mal a la gente y no cumplía las normas de la ley seria desterrado de Estocolmo e incluso de Suecia.

Markus decidió finalmente portarse bien y tratar a las personas tal y como le gustaría que le trataran a él, gracias a eso le nombraron alcalde de Estocolmo, así la gente le volvió a empezar a querer y volvió a tener amigos.

A todos le gustaba Markus, construyó parques, hospitales parcelas para los pobres, incluso centros comerciales para la caridad.

Debido a los recortes que necesitaba hacer para construir todas esas cosas, no pensaba en poner aparatos para mantener a temperaturas normales los edificios, debido al clima de Suecia la temperatura era muy extremada bajo cero.

Medio Estocolmo empezó a congelarse, finalmente los servicios de emergencia de varios distritos de Suecia debieron de ir a Estocolmo a socorrer a la gente que se encontraba en los edificios y a descongelarlos.

Los planes de Markus de “El Nuevo Estocolmo” se frustraron y tuvo que devolver a Estocolmo la realidad como ahora mismo lo conocemos.

Ahora, Markus Persson vive en Malmö, una ciudad bastante grande de Suecia y es un prestigioso arquitecto moderno que gana muchísimo dinero, pero variando su pasado, se lo da a la gente necesitada.

Si Markus Persson no hubiera hecho lo que hizo, Suecia no sería el país que la gente conoce.

FIN

Joseba Uribe

Un día inesperado

Un día muy caluroso en París, vivía Paula con su perro Leo.

Paula, era una chica muy inteligente, con un oído muy fino y astuta.Tenía unos ojos tan azules como las aguas del mar turquesa, una nariz bastante grande, un pelo muy largo y negro, era muy buena amiga y simpática con los demás.

Leo, era un pequeño diablillo y muy juguetón.Tenía el pelo blanco con manchas marrones,sus ojos eran tan negros como el pelo de Pula, una nariz muy marrón y le encantaban los huesos.

Una mañana a Pula se le ocurrió ir a visitar a su amiga Laura.

Laura era una muy buena estudiante y muy testaruda pero también era muy buena amiga.Tenía unos ojos muy grandes, una sonrisa muy bonita y unos dientes perfectos.

Le encantaba descubrir cosas extraordinarias y fantásticas.

Toc, toc, toc, toc

-¿Si?

-Soy Paula, ¿me dejas entrar?

-Si como no, entra, responde Laura con una sonrisa bonita en la cara.

Leo es tan juguetón que empieza a correr y a ladra por toda la casa, pero Paula le dice, que se esté quieto que sino se iva a la calle.

Entonces , Leo se tranquiliza y suben los dos juntos por las escaleras y luego entran a la biblioteca donde esta Laura.

-Hola Paula, estaba estudiando sobre el palacio de Buckingham, ¿lo conoces?

-Pues no, no lo conozco,-dice Paula.

El libro se empezó a mover, las estanterías se cayeron una a una y de repente…¡¡¡pommmmmmmm!!!

-¿Dónde estamos?

-No lo sé, responde Paula.

-Espera un momento,¡¡¡estamos en el palacio de Buckingham!!!

-Pero como es que estamos aquí, en Londres.

-Pues no lo se, pero me da igual porque ¡¡¡vamos a entrar en el palacio de             Buckingham!!!

-A mí me parece un poco peligroso, dice Paula con un poco de miedo.

-Venga anímate, que será muy divertido, hasta Leo quiere ir, ¿a que si Leo?

-¡¡Uau, uau, uau!!

-Lo ves

-Bueno vale, pero salimos pronto, ¡¡eeee!!

-Si te lo prometo, dice Laura muy contenta.

Y al final entraron los tres juntos.

Todo por dentro era impresionante, espectacular y extraordinaria.

Todo iba perfectamente hasta que… vieron a un guardia real que acababa de terminar su descanso.

Cuando empezó a acercarse el guardia real, se escondieron en una puerta pequeña que tenían al lado, pero estaba cerrada.

Entonces Paula le dio una patada a la puertecita y entraron apresuradamente.

Cuanto entraron, se cayeron por una trampilla.

-¡¡Aaaaaaaaaaaaaaaa!!, dijeron las dos juntas.

-¿Dónde estamos?, pregunta Paula aterrorizada.

-Con la pinta que tiene esto desde aquí abajo, creo que estamos en los sótanos del palacio. ¡¡Que guai!!

-De eso nada Laura, vamos a salir de aquí cuanto antes, dijo Paula muy enfadada.

-Vale Paula.

El sótano era como una alcantarilla asquerosa, por no decir que lo era.Había cucarachas, ratas y ratones.

Empezaron a andar y no les costó nada encontrar la salida.

Cuando estaban saliendo, pasaron dos guardias susurrando algo.

Paula como tenía el oído tan fino, les escuchó diciendo que en estos sótanos  había un gran tesoro escondido.A cinco puertas a la derecha y a tres puertas a la izquierda.

Paula y Laura se  miraron fijamente y dijeron las dos juntas.

-¡Vamos a por el tesora escondido!

-¡Uau, uau!, dijo Leo.

Empezaron a contar las puertas, una, dos, tres, cuatro y cinco a la derecha y una, dos y tres a la izquierda.

Cuando entraron en la puerta no se veía absolutamente nada.

-¿Pero , dónde está el tesoro?

Entonces oyeron una voz muy extraña, pero un poco conocida.

-¿Quienes sois vosotros?

-¿Quien eres tu?

-Soy un mayordomo pero estoy cuidando algo.

-Nosotros somos Laura, Paula y Leo y hemos venido de París, transportados por un libro.

-¿Me estaréis tomando el pelo no? ¡Eso es imposible!

-Pues no, no te mentimos.

- Bueno no os creo, pero ¿qué hacéis aquí?

-Estamos buscando un tesoro, nos hemos juntado con uno chicos que también lo buscan. ¿Nos puedes ayudar?

-No, no debería, pero yo soy el único que sabe donde está el tesoro y además prefiero que caiga en vuestras manos y no que lo encuentren esos hombres, ya que vosotros sois unos niños.

- Vale. Dijeron los tres a la vez

Empezaron a andar y andar pero no había ni rastro del tesoro. Entonces.. el mayordomo puso la mano en un ladrillo y… Se encendieron unas luces muy misteriosas.

- Yo no puedo seguir porque así lo dicen las leyes, teneis que seguir solos.

-¿Pero por qué?

Entonces desapareció. Siguieron para adelante y encontraron tres túneles.

-¿Por dónde vamos?

-Pues no se, yo iría por el del medio.

-Vale, me parece bien.

-Se metieron por el medio pero el perro empezó a correr por el túnel de la derecha

-¿Paula, dónde está Leo?

-No lose .

-¡¡Leo, Leo, Leo, Leo!! dijeron las dos juntas.

-Uau, uau, uau, dijo Leo.

Fueron corriendo oyendo los ladridos de Leo y le encontraron.Pero entonces… ¡cataplum!

Se cerró la entrada y se quedaron atrapados. No tuvieron más remedio que seguir adelante.

Empezaron a cansarse de tanto andar pero entonces, vieron algo delante suya.

Había una corona y un libro y ponía:

“Para llegar al tesoro escondido, teneis que elegir un objeto en diez segundos. Si no es correcto lo que eliges o no lo cojes antes que se termine el tiempo la sala se derrumbará”

-¿Qué hacemos?, dijo Laura.

-Ummm… ya lo tengo, el libro, porque con el vinimos aquí, entonces con el iremos allá.

-Exacto, dijo Laura.

Cogieron el libro y fueron a una sala muy misteriosa, donde había el diamante más grande del mundo.

Cogieron el diamante y aparecieron en la casa de Laura.

-¿Cómo hemos llegado aquí?

-Pues tenía el libro en mis manos y justo he pensado cómo volveríamos a casa y hemos vuelto.

-Aaaa, es verdad, pero ¿qué vamos a hacer con este diamante?

-Darlo a un museo para que lo tengan ellos, porque lo guardarán mejor que nosotros, dijo Paula.

-Vale, me parece bien.Nunca olvidaré este día jamás ¿y tú Paula?

-Tampoco, dijo Paula.

-Uau, uau, dijo Leo con cara de contento.

Y desde aquel momento fueron las niñas mas felices de todo París.

FIN

Nuria Alberdi Jimenez.

Oihanean galdurik

Duela urte batzuk abentura ikaragarria pasatu zitzaidan, kontatuko dizuet:

Lagun bat bisitatzera nindoan “Soledad (Brasil)” -era, bidaia ongi zioan lasai-lasai baina “Amazonas” oihanaren gainetik igarotzen ari ginenean, hegazkina dardaraka hasi zen eta bidaiari guztiak urduri jarri ginen, pixkanaka-pixkanaka hegazkina berantz makurtzen hasi zen, konturatu nintzenerako lurrean ni eta bidaiari guztiak lurrean geunden.

Ni eta beste bi edo hiru atera ginen bizirik, egoera ausnartu eta gero zutitu egin nintzen.

Bizirik atera ziren beste hiru bidaiariak hartu eta ur bila abiatu ginen, bidaiarietako bat brasildarra Pepe izenekoa zen eta beste biak euskaldunak batek Jokin izena zuen eta besteak Iker.

Ibaira iritsi ginenean motxilan neukan ur botila bete nuen eta Jokinek esan zuen:

-Eta ibaia jarraitzen badugu? Agian herrixkaren bat ikusten dugu.

Pepek erantzun zuen:

-Oso idei ona.

Eta ibaia jarraitzea erabaki genuen gauza asko ikusi genituen loroak, gazelak, tximinoak, ñu batzuk …

Orduak generamatzan ibiltzen, iluntzen hasi zuen eta gose asko geneukan baina ibaiaren ondoan geundenez, motxilan neukan labana Peperi eman nion, zuhaitz adar bat eta bere zapatako lokarriarekin kanabera egiteko eskatu nion.

Bat-batean garrasi bat entzun zen:AAAAAAAAAA!!!!!!

Zuhaitz baten atzetik entzun zen garrasia eta denok garrasia entzun zen lekura abiatu ginen. Pepek besoa moztu zuen eta odol asko botatzen ari zen, odolez bustitako kamiseta zatia lurperatzeko esan nion Ikerri.

Motxilan neraman zapia mozketaren inguruan jarri nion zauria ez infektatzeko. Kanabera beste batek bukatu zuen baina gauez ibaia krokodiloz beterik zegoen eta ezin izan genuen ezer jan. Iker erori egin zen eta intsektu batzuk ikusi zituen, gustatu egin zitzaizkion eta bat hartu zuen, erakutsi zigun eta Jokinek esan zuen:

-Intsektu hori jan egin daiteke biziraupen telebista programa batean ikus nuen. Nun aurkitu duzu hori? Gehiago daude?

Eta erantzun zuen:

-Bai, asko etor zaitezte hemendik daude.

Eta Jokinek berriro:

-Baina lehenengo burua kendu behar zaie bestela pozoiturik geldituko zarete.

Ehunka zeuden ez,

milaka.Ez zuten zapore oso onak baina Jokinek esan zuen bezala baina bitamina asko zituzten eta ezer jan baino hobea zen intsektu haiek jatea.

Oso nekatuta geunden, oso ilun zegoenez su bat piztu genuen eta lotara joan behar ginen. Ezin izan nuen lorik egin eta sua itzali egin zenean beldurrak inbaditu ninduen eta pixkatxo bat lokartzea lortu nuen, esnatu nintzenean puma batek Pepe  hil zuen besteek lo egiten genuen bitartean. Beste biak esnatu nituen, kontatu nien zer gertatu zen Peperekin eta odoleztaturik zegoen kamiseta zatia ikusi nuen zuhaitz baten ondoan.

Eta esan nion Ikerri haserre:

-Kamiseta zatia lurperatzeko esan nizun!

Eta erantzun dit:

Eta zer inporta du horrek orain!?!

Nik berriro:

-Pumek odola usaintzen dute eta kamiseta zatiaren usaina usaindu dute eta Peperen zauria oraindik seko ez zegoenez ba Pepe hil egin du pumak!

Eta elkarrizketa hori bukatu bezain pronto ibaia jarraitzen segitu genuen.

-Ez al dugu ezer gosaldu behar?-esan zuen Jokinek goseturik.

Eta erantzun zion Ikerrek:

-Zer nahi duzu belarra jatea?

Jokinek berriro:

-Ez, galletak eta kafesnea.

-Eta nun aurkitu behar ditugu guk galleta eta kafesnea.-Ikerrek

Eta esan nuen nik:

-Gosaldu nahi duzue?

-Bai- biek batera

Erantzun nien:

-Begiratu gora.

Platanoz betetako platanondoak zeuden Iker igo zen gutxien pisatzen zuena zelako. Platanoak jan tripa ongi bete eta bideari jarraitu genion. Handik ez askora herrixka bat zegoen gerturatu egin ginen eta Jokini gezi batek  bihotzean eman zion eta hilik utzi zuen.

Eta esan nuen:

-Kanibalak dira!!!!

Eta korrika hasi ginen zuhaitz erori baten atzera baina atzetik jarraitzen ziguten eta ez zigun denborarik eman eta korrika egiten jarraitu behar izan genuen, atzetik jarraitzen ziguten hogei bat gizonek. Bat aurrez-aurre agertu zitzaigun eta poltsikoan gorde nuen labana erabiliz lepoa moztu nion eta korrika jarraitu genuen ezkutaleku bat aurkitu arte.

Hil egin nahi ziguten gizonak ikusten ez genituenean pixka bat gelditu ginen arnasestuka geunden eta. Oihanaren irteera bilatzen ari ginen bitartean jaguar bat ikusi genuen lotan.

Eta Ikerri esan nion isilean:

-Ez egin soinurik bestela gureak egin du.

Baina Ikerrek jaguarrari buztana zapaldu zion eta esnatu egin zen, gu berriro ere korrika hasi ginen. Iker makil batekin oztopo egin zuen eta lurrera erori ez zion altxatzeko denborarik eman eta jaguarrak jan egin zuen.

Nik oihanaren irteera aurkitu nuen  eta handik ez askora errepidea ikusi nuen eta denborarik galdu gabe harantz abiatu nintzen. Pasatu zen lehenengo autoari eskatu nion gelditzeko “auto-stop” eginez baina ez zuten gelditu bosgarren autoa pasatu arte, hark gelditu zuen, nire istorioa kontatu nion eta bere etxera eraman ninduen, handik nire familia deitu nuen gertatukoa kontatu eta euskal herrira itzuli nintzen.

Alex Santano

Sofiaren abentura

Kaixo badakit nire ipuina “behin batean...” hastea espero duzuela baina nire istorioa berezia da desberdina da izugarria da. Uiii barkatu ez naiz aurkeztu ni Sofia naiz 30 urte ditut monjeen etxe batean bizi nintzen, begi marroiak ditut, altua naiz eta ez dakit zer gehiago esan nire buruari buruz, bueno beste gauza bat bururatzen zait, niri abenturak bizitzea gustatzen zait .

Bueno hasiko naiz behingoz, ni monjeen etxean bizi nintzen nire gurasoak oso pobreak zirelako eta ezin zuten nire kargu egin orduan, ba... badakizue zer gertatu zen monjeen etxea aurrean utzi zidaten eta korrika alde-egin zuten.

Ni monjeen etxean ez nengoen gustura eta alde egin nuen 17 bat urterekin, bidean beheraka jarraitu eta herrira atera nintzen, nire lehenengo aldia zen handik ateratzea lortzen nuena eta urduri nengoen, nik ura dena ez nuen ezagutzen.

Bat-batean beste neskatila batekin elkartu nintzen:

-Zer zabiltza?-galdetu zidan.

-Ba alde egin dut eta ez dakit non geratu - erantzun nion.

-Nahi baduzu nire etxean geratu zaitezke denboralditxo batez?-esan zidan.

-Utziko zenidake?-galdetu nion.

-Bai noski-erantzun zidan.

-Eskerrik asko.

-Lasai, bakarrik ni bizi naizen lekua ez dagoela oso eskura.

-Non bizi zara?

-Ni, ikusten duzu hango mendi altu hura?

-Bai ikusten dut zer gertatzen da ba?

-Ni han bizi naizela eta herriko beste pertsona batzuk zaldiak dituzte baina nik ez dut ezer eta ibiltzen joan beharra daukat egunero, axola al zaizu?

-Ez lasai igoko naiz ibiltzen igo behar bada.

-Ba goazen.

Baina nik une horretan ez nekiena zen nire abentura hasiko zela.

Joan ginen goraka eta malda hori inoiz bukatuko ez zela zirudien gora eta gora eta gero eta malda gehiago ikusten zen eta galdetu nion:

-Behetik ez zirudien hain maldatsua!

-Esan dizut arazoa dela mendi gainean egotea nire etxea baina berdin zitzaizunez.

-Bai, bai, nik esan dut eta beteko dut.

-Ba ederki bide erdia bakarrik egin dugulako oraingoz.

-Aiiiiiii amaaaaaaa mesedez noiz bukatuko da...

Bueno horrela iraun genuen bide guztia.
Behingoz iritsi ginen neskatxa horren etxera eta oraindik ez nekien ezta nola deitzen zen ere eta galdetzera joan nintzen sukaldera bazkaria prestatzen zegoelako:

-Barkatu oraindik ez dakit nola deitzen zaren?

-Ni Oihane, zu nola deitzen zara?

-Ni Sofia,

Oihane gustatzen zait zure izena nork jarri zizun?

-Nire gurasoek baina istripu baten hil ziren eta ez nituen gehiago ikusi eta bakarrik bizi izan naiz 15 urteetatik, zuri nork jarri zizun Sofia?

-Ni txikitan nire gurasoak monjeen etxean utzi ninduten nire kargu ezin zutelako egin eta utzi zuten gauza bakarra paper batean Sofia izena izan zen eta horrela deitzen naiz Sofia.

-Oihane gehiegi esatea ez bada zure historia oso tristea da baina ez zegoen inor zure kargu egiteko?

-Ez, dirudienez ez, bueno ez dezagun horrelako gauzez hitz egin tristura bakarrik sartzen zait eta.

-Ondo da.

Azkenean egunak pasa eta egunak pasa lagun minak egin ginen eta bere etxean geratu nintzen berarekin bizitzen eta zaldi bat lortu genuen aldapa igotzeko eta ederki bizi izan ginen eta ederki bizi gara oraingoz.

Bueno zuek ez dakizuena da liburu honetan zuek agintzen duzuela bi amaiera jarriko ditut eta zuek aukeratuko duzue nola amaitzen den.

Hemen doa bigarren amaiera:

Ederki bizi ginen Oihane eta ni baina egun batean diskusio handi bat izan genuen eta bere etxetik bota ninduen, ni berriz ere lehen egunean bezala nengoen jatekorik gabe ezin nuen inora joan eta galdua, baina nik ez nekiena zen monjeak denbora guzti honetan nire bila zebiltzala eta jabetu nintzenean izugarrizko larritasuna sartu zitzaidan.

Kalean zegoen txabolatxo batean sartu nintzen eta momentu horretan jabetu nintzen bakarrik egotea ez zela nire bizia, nik norbaitekin egon beharra neukala eta neuzkan pertsona bakarrak monjeak eta Oihane ziren eta argi nuen monjeekin ez nintzela joango pasatako guztiarekin eta Ohianerengana joatea ere gaizki iruditzen zitzaidan. Beraz ez monjeak ez Oihane, txabolatxo horretan geratu behar nintzen geratzen zitzaidan denbora guztian monjeak ez aurkitzeko.

Baina pentsatzen hasi eta txabola hartatik atera behar nintzela erabaki nuen gauzak erostera joateko edo diruaren bila joateko eta hala egin nuen.

4 sagar, 2 azenario, 6 arrautza... eta horrela iraun nuen nire bizi guztia baina 3 edo 4

urte beranduago zerbait falta zitzaidala erabaki nuen edo sumatu nuen eta abentura gehiagoren bila atera nintzen. Lana aurkitu eta diru dezente izan nuenean munduari buelta ematera joan nintzen eta nire herrira bueltatu nintzenean txabola hautsi eta ezer gabe nengoen eta orduan pentsatu nuen falta zitzaidan gauza nire gurasoak zirela.

Bueno zuek zeruste duzue lortu zuela gurasoak bilatzea edo ez? Hori zuek erabakitzen duzue lehen esan dizuedan bezala, zuek zarete nagusiak.

Espero dut ipuina gustatu izana eta hurren arte.

Intza Iturrioz