Oihanean galdurik

Duela urte batzuk abentura ikaragarria pasatu zitzaidan, kontatuko dizuet:

Lagun bat bisitatzera nindoan “Soledad (Brasil)” -era, bidaia ongi zioan lasai-lasai baina “Amazonas” oihanaren gainetik igarotzen ari ginenean, hegazkina dardaraka hasi zen eta bidaiari guztiak urduri jarri ginen, pixkanaka-pixkanaka hegazkina berantz makurtzen hasi zen, konturatu nintzenerako lurrean ni eta bidaiari guztiak lurrean geunden.

Ni eta beste bi edo hiru atera ginen bizirik, egoera ausnartu eta gero zutitu egin nintzen.

Bizirik atera ziren beste hiru bidaiariak hartu eta ur bila abiatu ginen, bidaiarietako bat brasildarra Pepe izenekoa zen eta beste biak euskaldunak batek Jokin izena zuen eta besteak Iker.

Ibaira iritsi ginenean motxilan neukan ur botila bete nuen eta Jokinek esan zuen:

-Eta ibaia jarraitzen badugu? Agian herrixkaren bat ikusten dugu.

Pepek erantzun zuen:

-Oso idei ona.

Eta ibaia jarraitzea erabaki genuen gauza asko ikusi genituen loroak, gazelak, tximinoak, ñu batzuk …

Orduak generamatzan ibiltzen, iluntzen hasi zuen eta gose asko geneukan baina ibaiaren ondoan geundenez, motxilan neukan labana Peperi eman nion, zuhaitz adar bat eta bere zapatako lokarriarekin kanabera egiteko eskatu nion.

Bat-batean garrasi bat entzun zen:AAAAAAAAAA!!!!!!

Zuhaitz baten atzetik entzun zen garrasia eta denok garrasia entzun zen lekura abiatu ginen. Pepek besoa moztu zuen eta odol asko botatzen ari zen, odolez bustitako kamiseta zatia lurperatzeko esan nion Ikerri.

Motxilan neraman zapia mozketaren inguruan jarri nion zauria ez infektatzeko. Kanabera beste batek bukatu zuen baina gauez ibaia krokodiloz beterik zegoen eta ezin izan genuen ezer jan. Iker erori egin zen eta intsektu batzuk ikusi zituen, gustatu egin zitzaizkion eta bat hartu zuen, erakutsi zigun eta Jokinek esan zuen:

-Intsektu hori jan egin daiteke biziraupen telebista programa batean ikus nuen. Nun aurkitu duzu hori? Gehiago daude?

Eta erantzun zuen:

-Bai, asko etor zaitezte hemendik daude.

Eta Jokinek berriro:

-Baina lehenengo burua kendu behar zaie bestela pozoiturik geldituko zarete.

Ehunka zeuden ez,

milaka.Ez zuten zapore oso onak baina Jokinek esan zuen bezala baina bitamina asko zituzten eta ezer jan baino hobea zen intsektu haiek jatea.

Oso nekatuta geunden, oso ilun zegoenez su bat piztu genuen eta lotara joan behar ginen. Ezin izan nuen lorik egin eta sua itzali egin zenean beldurrak inbaditu ninduen eta pixkatxo bat lokartzea lortu nuen, esnatu nintzenean puma batek Pepe  hil zuen besteek lo egiten genuen bitartean. Beste biak esnatu nituen, kontatu nien zer gertatu zen Peperekin eta odoleztaturik zegoen kamiseta zatia ikusi nuen zuhaitz baten ondoan.

Eta esan nion Ikerri haserre:

-Kamiseta zatia lurperatzeko esan nizun!

Eta erantzun dit:

Eta zer inporta du horrek orain!?!

Nik berriro:

-Pumek odola usaintzen dute eta kamiseta zatiaren usaina usaindu dute eta Peperen zauria oraindik seko ez zegoenez ba Pepe hil egin du pumak!

Eta elkarrizketa hori bukatu bezain pronto ibaia jarraitzen segitu genuen.

-Ez al dugu ezer gosaldu behar?-esan zuen Jokinek goseturik.

Eta erantzun zion Ikerrek:

-Zer nahi duzu belarra jatea?

Jokinek berriro:

-Ez, galletak eta kafesnea.

-Eta nun aurkitu behar ditugu guk galleta eta kafesnea.-Ikerrek

Eta esan nuen nik:

-Gosaldu nahi duzue?

-Bai- biek batera

Erantzun nien:

-Begiratu gora.

Platanoz betetako platanondoak zeuden Iker igo zen gutxien pisatzen zuena zelako. Platanoak jan tripa ongi bete eta bideari jarraitu genion. Handik ez askora herrixka bat zegoen gerturatu egin ginen eta Jokini gezi batek  bihotzean eman zion eta hilik utzi zuen.

Eta esan nuen:

-Kanibalak dira!!!!

Eta korrika hasi ginen zuhaitz erori baten atzera baina atzetik jarraitzen ziguten eta ez zigun denborarik eman eta korrika egiten jarraitu behar izan genuen, atzetik jarraitzen ziguten hogei bat gizonek. Bat aurrez-aurre agertu zitzaigun eta poltsikoan gorde nuen labana erabiliz lepoa moztu nion eta korrika jarraitu genuen ezkutaleku bat aurkitu arte.

Hil egin nahi ziguten gizonak ikusten ez genituenean pixka bat gelditu ginen arnasestuka geunden eta. Oihanaren irteera bilatzen ari ginen bitartean jaguar bat ikusi genuen lotan.

Eta Ikerri esan nion isilean:

-Ez egin soinurik bestela gureak egin du.

Baina Ikerrek jaguarrari buztana zapaldu zion eta esnatu egin zen, gu berriro ere korrika hasi ginen. Iker makil batekin oztopo egin zuen eta lurrera erori ez zion altxatzeko denborarik eman eta jaguarrak jan egin zuen.

Nik oihanaren irteera aurkitu nuen  eta handik ez askora errepidea ikusi nuen eta denborarik galdu gabe harantz abiatu nintzen. Pasatu zen lehenengo autoari eskatu nion gelditzeko “auto-stop” eginez baina ez zuten gelditu bosgarren autoa pasatu arte, hark gelditu zuen, nire istorioa kontatu nion eta bere etxera eraman ninduen, handik nire familia deitu nuen gertatukoa kontatu eta euskal herrira itzuli nintzen.

Alex Santano